OriGENE; de maximale geïsoleerde extensie (de ‘lonende pijn’)

Succes van de maximale extensie
Al in de beginfase van het gebruik van het toestel bleek ons dat het maximaal en geïsoleerd laten extenderen van de lumbale wervelkolom een belangrijke succesfactor was. We zagen bijvoorbeeld broze oudere mensen, die erg angstig reageerden op de extensiebeweging. Deze was gevoelig, waarschijnlijk doordat er rek op verklevingen in en rond de spieren plaats vond. Wanneer ik dan toch met vrij ‘harde’ hand de extensie stimuleerde, werd er soms wel 20 graden mobiliteit gewonnen. De extensiebeweging werd dan snel minder gevoelig, en pas verderop in de beweging. Tot ieders verbazing vond er dan vrijwel meteen een sterke vermindering van lang bestaande klachten plaats, gepaard aan een toename van de mobiliteit. Een contra-indicatie in deze is de wervelkanaalstenose.

Spit
Dikwijls heb ik ook acute klachten in de vorm van ‘spit’ behandeld. De flexie en extensie zijn dan vaak sterk beperkt.
Wat je dan doet is (na de juiste instelling van alle variabelen en de patiënt op het toestel) alleen maar met een vrij licht gewicht een flink aantal malen het laatste deel van de extensiebeweging maken. Ook hierbij moet vaak met de hand de extensie gestimuleerd worden. Een flink end support op de LCA kan dan ook helpen. Dat kan geen kwaad, doordat door de flexiebeperking het begin van de beweging niet wordt verzwaard, terwijl het einde van de beweging wel lichter wordt. Het succes van deze benadering is vaak spectaculair.

Disuse van de rugspieren
Lang hebben we gedacht dat het kennelijk belangrijk was om de betrokken facetgewrichten eindstandig te mobiliseren. Tegenwoordig denken we meer op spierniveau. Het gehele samenstel van de Erector Trunci bestaat uit een groot aantal spierbundels (motor units), waarvan de meeste heel langgerekt zijn. In ADL bewegen deze spierbundels slechts over een heel klein gedeelte van hun ROM. Dat is dus ‘disuse’. Hierbij zullen er verklevingen optreden tussen de spiervezels onderling en met de fascie. Hierdoor wordt het systeem stugger en minder beweeglijk in beide richtingen. Het is nauwelijks mogelijk om deze spieren te rekken, maar kennelijk is de maximale verkorting wel in staat om deze verklevingen los te trekken. De ‘plasticiteit’ neemt hierdoor toe, extensie en ook flexie van de WK kunnen verbeteren. Mogelijk is dit ook de weg waarlangs triggerpoints kunnen worden bestreden.

Bij de acute spit zie je een verkramping van een groot aantal motor units, en de output is vrijwel nul. Als het een hart was zou je spreken van fibrillatie. Gezien het grote succes van de maximale spierverkorting leidt dit kennelijk tot een soort ‘defibrillatie’: het orkest (alle deelnemende motor units) speelt weer in de maat! “

Frank Bertina, sportarts.

« Terug naar nieuwsoverzicht